نمایشهای جدید نشان می دهد که مومیایی کردن مصر باستان هرگز برای حفظ اجساد نبوده

مدت‌ها اعتقاد بر این بود که مومیایی کردن برای حفظ مردگان بوده است. معلوم می شود که این تصور اشتباه است.

مدت ها اعتقاد بر این بود که مصریان باستان از مومیایی کردن به عنوان راهی برای حفظ جسد پس از مرگ استفاده می کردند. با این حال، نمایشگاه موزه آینده نشان می دهد که هرگز چنین نبوده است، و در عوض تکنیک دقیق دفن در واقع راهی برای هدایت متوفی به سمت الوهیت بوده است.

محققان موزه منچستر دانشگاه منچستر در انگلیس به عنوان بخشی از آماده سازی نمایشگاهی به نام “مومیایی های طلایی مصر” که اوایل سال آینده افتتاح می شود، این تصور غلط رایج را برجسته می کنند.

 این کشف جدید در مورد هدف مورد نظر مومیایی کردن اساساً بسیاری از آنچه را که در مورد مومیایی به دانش آموزان آموزش داده می شود، تغییر می دهد.

بنابراین، دقیقاً چگونه این تصور غلط برای مدت طولانی شکوفا شد؟ پرایس گفت که این ایده تحت رهبری غرب با محققان دوره ویکتوریا آغاز شد که به اشتباه تشخیص دادند که مصریان باستان مرده های خود را به روشی مشابه نگهداری می کردند که از ماهی ها نگهداری می شد. استدلال آنها؟ هر دو فرآیند حاوی یک عنصر مشابه بودند: نمک.

پرایس گفت: “ایده این کار این بود که ماهی را برای خوردن در آینده نگهداری می کنند .” بنابراین، آنها فرض کردند که آنچه با بدن انسان انجام می شود مانند درمان ماهی است.

با این حال، ماده نمکی که مصریان باستان استفاده می کردند با نمکی که برای حفظ صید روز استفاده می شد، تفاوت داشت. معروف به ناترون این ماده معدنی طبیعی (ترکیبی از کربنات سدیم، بی کربنات سدیم، کلرید سدیم و سولفات سدیم) در اطراف بستر دریاچه‌ ها در نزدیکی رود نیل فراوان بود و به عنوان یک عنصر کلیدی در مومیایی‌ سازی عمل می‌کرد.

پرایس گفت: «ما همچنین می دانیم که از ناترون در مراسم معابد [و برای] مجسمه های خدایان استفاده می شد. برای پاکسازی استفاده می شد».

پرایس گفت که ماده دیگری که معمولاً با مومیایی ها مرتبط است بخور است که به عنوان هدیه ای به خدایان نیز خدمت می کرد.

پرایس گفت: “به کندر و مرک نگاه کنید – آنها در داستان مسیحی عیسی هستند و هدیه ای از سه مرد خردمند هستند.” در تاریخ مصر باستان، ما دریافتیم که آنها همچنین هدایای مناسبی برای یک خدا بودند.

او افزود: «حتی کلمه بخور در مصر باستان « سنتجر » بود و در لغت به معنای خدایی کردن است. وقتی در معبدی بخور می‌زنید، این مناسب است، زیرا آن خانه خداست و فضا را الهی می‌کند. اما وقتی از رزین های بخور بر روی بدن استفاده می کنید، بدن را الهی می کنید و به موجودی خداپسند تبدیل می کنید. شما لزوماً آن را حفظ نمی کنید.” 

مانند مصریان، مصر شناسان ویکتوریایی نیز معتقد بودند که متوفی در زندگی پس از مرگ به بدن آنها نیاز خواهد داشت، که این امر اعتبار بیشتری به سوء تفاهم مومیایی می بخشد.

پرایس گفت: “این که یک وسواس زیست پزشکی وجود داشت که از ایده های ویکتوریایی در مورد نیاز کامل به بدن شما در زندگی پس از مرگ زاییده شد، کمکی نکرد.” “این شامل برداشتن اندام های داخلی است. من فکر می کنم که در واقع معنای عمیق تری دارد… و اساساً در مورد تبدیل بدن به مجسمه ای الهی است زیرا فرد مرده دگرگون شده است.”

باستان شناسان اغلب مومیایی هایی را پیدا می کنند که در کنار تابوت هایی قرار گرفته اند که شباهت فرد متوفی را نشان می دهد.

پرایس گفت: در زبان انگلیسی، ماسک چیزی است که هویت شما را پنهان می کند؛ پرتره هویت را آشکار می کند. “آن اشیاء، پانل ها و ماسک ها تصویری ایده آل به شکل الهی می دهند.”

به عنوان بخشی از این نمایشگاه، موزه تعدادی ماسک دفن، پرتره های تابلویی و تابوتخانه های مرتبط با تدفین های مصر باستان را به نمایش می گذارد که شواهد بیشتری از نیات اصلی مومیایی کردن ارائه می دهد.

“مومیایی های طلایی مصر” از 18 فوریه 2023 در موزه منچستر به نمایش گذاشته می شود. این موزه همچنین کتابی منتشر کرده است. با همین عنوان نوشته پرایس برای همراهی نمایشگاه پیش رو.