7مومیایی معروف و رازهایی در مورد عصر باستان

انسان ها مدت هاست ادامه زندگی را پس از مرگ تصور می کردند. به عنوان مثال، مصریان باستان به خاطر تشریفات تشییع جنازه و مومیایی کردن ، اعتقادات خود در مورد زندگی پس از مرگ مشهور هستند.

اما عمل مومیایی کردن اجساد احتمالاً 3500 سال زودتر از مومیایی های مصر باستان گسترش یافته است. و مومیایی های مدفون شده با ثروت و اشیاء شخصی در سراسر جهان یافت می شود. 

در برخی موارد، این مومیایی‌ها نگاهی اجمالی به باورها و اعمال فرهنگ‌های باستانی ارائه می‌دهند. مومیایی‌ها و اشیایی که با آنها دفن می‌شوند، آنچه را که مردم مهم می‌دانستند، نمادهای معنوی آنها و آنچه را که آنها معتقد بودند پس از مرگ اتفاق افتاده، آشکار می‌کنند. 

کالبد شکافی انجام شده توسط دانشمندان امروزی می تواند نشان دهد که این مردمان باستانی چه می خوردند، از چه بیماری هایی رنج می بردند و در نهایت چه چیزی باعث مرگ آنها شد. 

از پادشاه توت تا لیدی دای، این هفت مومیایی معروف اسرار خود را به گور بردند – و دوباره بیرون آمدند.

1 _ اوتزی مرد یخی

هنگامی که در سال 1991 این مومیایی که اکنون به نام اوتزی مرد یخی شناخته می شود در کوه های آلپ کشف شد، مقامات اتریشی در ابتدا تصور کردند که جسد متعلق به یک کوهنورد مدرن است زیرا به خوبی حفظ شده بود. 

اما پس از اینکه مرد یخی با عجله از یخچال های طبیعی آلپاین جدا شد، متوجه شدند که او متعلق به عصر مس است.

اوتزی در گذرگاه کوهستانی 3210 متری بالاتر از سطح دریا، بسیار بالاتر از دره اوتزتال در غرب اتریش کشف شد.

 او 5300 سال پیش زندگی می کرد، در زمانی که اروپا برای اولین بار سلسله مراتب اجتماعی پیچیده ای را ایجاد می کرد. مرگ او خشونت آمیز بود: طبق تحقیقات انجام شده در سال 2013، اوتزی پس از شلیک تیر درگذشت و در آخرین لحظات خود از سر آسیب دید .

مومیایی این مرد اطلاعات بسیار زیادی را در مورد زندگی در اروپای عصر مس فاش کرده است. ژن های او نشان می دهد که او بومی اروپای مرکزی بوده است و محتویات معده اش نشان می دهد که گوشت بز  خورده است . 

او در اواسط دهه 40 زندگی خود به ورم مفاصل، تنگ شدن عروق و انگل های روده مبتلا بوده، که احتمالاً از طب سوزنی و گیاهان دارویی برای درمان خود استفاده کرده است. 

ما حتی می دانیم که او چند روز قبل از قتلش ابزارهای خودش را تیز کرده است، گرچه معلوم نبوده که ابزارهایش را برای دعوا تیز میکرده یا صرفاً برای کارهای عادی آماده می کرده.

2_ مرد تولوند

Tollund Man، جسد باتلاقی که در سال 1940 در دانمارک پیدا شد، ممکن است شواهدی از قربانی کردن انسان باشد. مومیایی نفیس نگهداری شده متعلق به مردی است که در عصر آهن، بین سال های 405 قبل از میلاد تا 380 قبل از میلاد زندگی می کرد، در آخرین روز زندگی خود، یک وعده غذایی از فرنی جو و ماهی خورد و سپس تا زمانی که خفه شد به دار آویخته شد.

 به گفته موزه سیلکبورگ، محققان گمان می‌کنند که مرگ او بخشی از یک قربانی آیینی بوده است، زیرا مرد تولوند سپس در وضعیت جنینی با چشم‌ها و دهانش به دقت بسته شده بود. در دانمارک. (بیشتر مردم در این دوره زمانی سوزانده شدند، بنابراین این واقعیت که او در باتلاق دفن شده بود، به نظریه “فداکاری انسان” اعتبار می بخشد.) 

به گفته موزه سیلکبورگ، جایی که مومیایی در حال حاضر در آن به نمایش گذاشته می‌شود، مرد تولوند بین 30 تا 40 سال سن داشت و حداقل 163 سانتی‌متر قد داشت (شاید کمی بلندتر، که بعد از مرگ بدنش کوچک شده ). او کلاهی از پوست گوسفند و کمربند چرمی به سر داشت و همچنان طنابی که برای آویزان کردنش از آن استفاده می‌شد به گردنش گره زده بودند. 

3_ شاه توتانخ آمون

انسان ها مدت هاست ادامه زندگی را پس از مرگ تصور می کردند. به عنوان مثال، مصریان باستان به خاطر تشریفات تشییع جنازه و اعتقادات خود در مورد زندگی پس از مرگ مشهور هستند.

 اما عمل حفظ عمدی اجساد احتمالاً 3500 سال زودتر از مومیایی های مصر باستان گسترش یافته است. و مومیایی های مدفون شده با ثروت و اشیاء شخصی در سراسر جهان یافت می شود. 

در برخی موارد، این مومیایی‌ها نگاهی اجمالی به باورها و اعمال فرهنگ‌های باستانی ارائه می‌دهند. مومیایی‌ها و اشیایی که با آنها دفن می‌شوند، آنچه را که مردم مهم می‌دانستند، نمادهای معنوی آنها و آنچه را که آنها معتقد بودند پس از مرگ اتفاق افتاده، آشکار می‌کنند. 

کالبد شکافی انجام شده توسط دانشمندان امروزی می تواند نشان دهد که این مردمان باستانی چه می خوردند، از چه بیماری هایی رنج می بردند و در نهایت چه چیزی باعث مرگ آنها شد. 

4_شین ژوی

مومیایی ها معمولاً سیاه و خشک شده هستند. اما نه شین ژوی که به «بانو دای» نیز معروف است. این بانوی ثروتمند که در زمان سلسله هان در چین زندگی می کرد در سال 1971 در یک مقبره که با خاک رس استادانه مهر و موم شده بود، کشف شد. شرایط دفن او محیطی تقریباً عاری از اکسیژن ایجاد کردند و تابوت شین ژوی نیز برای کمک به حفظ جسد با مایع مومیایی پر کردند ، بنابراین جسد او در حالتی بکر قرار داشت. اندام‌هایش هنوز انعطاف‌پذیر بودند، پوستش نرم بود، و هنوز موهایش پر بود. 

این مومیایی که قدمت آن به 168 قبل از میلاد می رسد، اکنون در موزه هونان چین نگهداری می شود ، همراه با صدها اشیاء دیگر که با جسد او دفن شده بود. 

اینها شامل ست های مجلل لاکی ظروف غذاخوری، آلات موسیقی و ابریشم های نقاشی شده بسیار عالی است. از سوابق موجود در مقبره، باستان شناسان می دانند که شین ژوی همسر مارکیز دای، لی کانگ بود. مارکی در همان نزدیکی به خاک سپرده شد و مقبره همسایه جسد مردی 30 ساله را که گمان می‌رود پسر آن زوج یا برادر مارکی بود، نگه داشت.

به گزارش مجله باستان شناسی ، دانشمندان توانستند کالبد شکافی کاملی از مومیایی شین ژوی انجام دهند.. این معاینه نشان داد که او در سن 50 سالگی بر اثر سکته قلبی درگذشت.

5_ مومیایی های چینچورو

مومیایی‌های چینچورو که در شیلی امروزی یافت می‌شوند، یکی از قدیمی‌ترین مومیایی‌های دست‌ساز شناخته شده در جهان هستند که قدمت آن‌ها به 7000 سال قبل می‌رسد – 2000 سال زودتر از قدیمی‌ترین مومیایی‌های مصری. 

به گزارش مجله باستان شناسی، این مومیایی ها به دقت آماده شده بودند مانند سایر مومیایی های سلطنتی در مصر باستان. اعضای بدن آنها برداشته شد و ماهیچه های آنها از استخوان جدا شد. 

سپس اجساد را با نی، مواد گیاهی و خاک رس مجدداً پر کردند تا جایگزین اندام های برداشته شده شوند. رنگ پوست سیاه یا قرمز بود. برای تکمیل درمان پس از مرگ، کلاه گیس‌های موی انسان و ماسک‌های گلی مجسمه‌سازی شده اضافه شدند. 

مردم چینچورو که این مومیایی‌ها را ساختند در صحرای آتاکاما زندگی می‌کردند و هیچ سوابق مکتوبی از خود به جای نگذاشتند، بنابراین مردگانی که با عشق حفظ شده‌اند پنجره‌ای نادر به باورها و فرهنگ آنها می‌دهند. شایان ذکر است، طبق باستان شناسی، چینچورو همه را بدون در نظر گرفتن درجه مومیایی می کرد – حتی بچه هایی که مرده به دنیا می آمدند.

مردم شناسان در مجله می نویسند: «به نظر می رسید چینچورو به همه انسان ها احترام می گذارد، خواه در جامعه مشارکت داشته باشند یا نه، و توجه ویژه ای به کسانی دارد که هرگز به توانایی های خود دست نیافته اند. “در ذهن چینچورو، زندگی به عنوان یک مومیایی ممکن است به عنوان یک شانس دوم در نظر گرفته شود.

6_ رامسس دوم

رامسس دوم که با نام رامسس بزرگ نیز شناخته می شود، 68 سال بر مصر حکومت کرد. فرعون در طول زندگی خود (تقریباً از 1303 قبل از میلاد تا 1213 قبل از میلاد) بر لشکرکشی‌های نظامی برای تأمین امنیت قلمرو جدید نظارت کرد و پروژه‌های ساختمانی پیچیده‌ای را در امتداد رود نیل، از جمله یک مجموعه معبد عظیم که اکنون به نام Ramesseum شناخته می‌شود، تأمین مالی کرد. 

بسیاری از آثار دوران سلطنت رامسس هنوز باقی مانده است، از جمله مجسمه گرانیتی 83 تنی پادشاه.

مومیایی رامسس به دوران مدرن نیز راه یافت، البته نه بدون درام پس از مرگ. هنگامی که پادشاهی جدید مصر (1550-1070 قبل از میلاد) شروع به تزلزل در قرن یازدهم قبل از میلاد کرد، کشیشان مومیایی‌های سلطنتی را اسماً برای محافظت از آنها در برابر غارتگران جابجا کردند. 

به گفته مرکز تحقیقات آمریکا در مصر ، احتمالاً کشیش ها می خواستند این مقبره ها را برای طلا و مواد اولیه که در آن زمان کم یا نایاب بوده جدا کنند. 

رامسس دوم در تابوت ساده ای در انبار مخفی مومیایی های سلطنتی در دیر البهاری بوده که در سال 1881 دوباره کشف شد و گزارشی از سفرهای او بر روی بسته بندی هایش نوشته شده.

طبق گزارش موزه مصری روزی صلیبی در سن خوزه، کالیفرنیا، رامسس دوم بیش از 1.8 متر قد داشت. او عمر طولانی داشت و در حدود 90 سالگی درگذشت. تحقیقات از سال 2014 نشان می دهد که پادشاه یک بیماری استخوانی به نام هیپراستوز اسکلتی ایدیوپاتیک منتشر داشته است که باعث می شود رباط های نزدیک ستون فقرات سخت شوند و انعطاف پذیری را کاهش دهند. این مومیایی اکنون در موزه ملی تمدن مصر است.

7_ دختر یخی سیبری

دوشیزه یخی سیبری احتمالاً زن مهمی در زمان خود بود. او عضوی از فرهنگ باستانی پازیریک و فرهنگ بزرگ سکایی سیبری بود و در قرن پنجم قبل از میلاد زندگی می کرد. مقبره او در سال 1993 در جمهوری آلتای روسیه کشف شد و او را در تابوت بزرگ کاج اروپایی با شش اسب قربانی در نزدیکی او دفن کردند.

طبق یک مستند NOVA در سال 1998 ، دوشیزه یخی سیبری، که به عنوان شاهزاده خانم اوکوک نیز شناخته می شود، احتمالاً هنگام مرگ حدود 25 سال داشت. در مورد کشف او را با ذغال سنگ نارس مومیایی کردند، مغز و چشم‌هایش را بیرون آوردند و حدقه‌هایش را با خز حیوانات پر کردند. 

بدن او با یک روسری نمدی روکش طلا به ارتفاع 0.9 متر و لباسی از پشم و موی شتر که به رنگ قرمز، قهوه ای و زرد رنگ به تن داشت . شاید باور نکردنی ترین جزئیات ، خالکوبی های دختر باشد که شامل سر آهو، پلنگ خالدار و آهوی جهنده با منقار گریفین و شاخ هایی است که به اشکال گلدار منشعب می شوند. 

این مومیایی اسرار شگفت انگیزی را در مورد قوم پازیریک که بین قرن های 6 و 3 قبل از میلاد زندگی می کردند، فاش کرد. به عنوان مثال، بلوز او از ابریشم وحشی بوده که تمام راه را از هند آمده که این امر نشان دهنده مسیرهای تجاری طولانی در منطقه در حدود 2400 سال پیش است.