شواهدی از بزرگترین زلزله تاریخ بشر

این زلزله به حدی ویرانگر بود که انسان ها به مدت 1000 سال از منطقه فرار کردند.

یک مطالعه جدید

نشان می دهد که باستان شناسان شواهدی از بزرگترین زمین لرزه شناخته شده در تاریخ بشر پیدا کرده اند – زلزله وحشتناک 9.5 مگا ریشتری که باعث سونامی 5000 مایلی (8000 کیلومتری) شد و جمعیت انسانی را به ترک سواحل مجاور به مدت 1000 سال واداشت.

زمین لرزه حدود 3800 سال پیش در شمال شیلی امروزی زمانی رخ داد که پارگی صفحه تکتونیکی خط ساحلی این منطقه را بلند کرد. محققان دریافتند سونامی بعدی آنقدر قدرتمند بود که امواجی به ارتفاع 66 فوت (20 متر) ایجاد کرد و تمام راه را تا نیوزیلند طی کرد، جایی که صخره هایی به اندازه ماشین را صدها مایل به داخل زمین پرتاب کرد. 

تا به حال، بزرگترین زمین لرزه ثبت شده، زلزله والدیویا در سال 1960 بود که جنوب شیلی را با بزرگی بین 9.4 تا 9.6 لرزاند و 6000 کشته برجای گذاشت و سونامی را در سراسر اقیانوس آرام منتشر کرد. گسیختگی که باعث زمین لرزه والدیویا شد بسیار زیاد بود و طول آن تا 500 مایل (800 کیلومتر) می رسید.

 اما، همانطور که دانشمندان در تحقیقی که در 6 آوریل در مجله Science Advances منتشر شد، توضیح می دهند، مگازلزله باستانی تازه کشف شده حتی بزرگتر بود و از پارگی تقریباً 1000 کیلومتری به وجود آمد.

جیمز گاف، یکی از نویسندگان این مطالعه، زمین شناس در دانشگاه ساوت همپتون در انگلستان، می گوید: «تصور می شد که رویدادی به این بزرگی در شمال کشور وجود نداشته باشد، صرفاً به این دلیل که شما نمی توانید پارگی به اندازه کافی طولانی داشته باشید. در بیانیه ای گفت . 

مانند زلزله والدیویا، زمین لرزه باستانی زلزله ای با رانش بزرگ بود، قوی ترین نوع زمین لرزه در جهان. این زمین لرزه ها زمانی رخ می دهند که یکی از صفحات تکتونیکی زمین تحت فشار یا فرورانش در زیر دیگری قرار می گیرد 

. این دو صفحه در نهایت در اثر اصطکاک در جای خود قفل می شوند، اما نیروهایی که باعث برخورد صفحات شده است همچنان ادامه دارد. در نهایت، فشار زیادی جمع می‌شود که نقطه تماس بین صفحات از هم جدا می‌شود و یک گسیختگی عظیم ایجاد می‌کند و انرژی را به شکل امواج لرزه‌ای ویرانگر آزاد می‌کند. 

شواهدی برای این زمین لرزه غول پیکر در اقلام دریایی و ساحلی – مانند نهشته های ساحلی (صخره ها، سنگریزه ها و ماسه های بومی مناطق ساحلی) و صخره های دریایی، صدف ها و موجودات دریایی – یافت شد که محققان در صحرای آتاکامای شیلی کشف کردند . 

گاف در این بیانیه گفت: “ما شواهدی از رسوبات دریایی و بسیاری از جانوران یافتیم که قبل از پرتاب شدن به داخل دریا، آرام در دریا زندگی می کردند.” و ما همه اینها را در ارتفاعات و در مسیری طولانی در داخل یافتیم، بنابراین طوفانی نبود که آنها را در آنجا قرار دهد.»

برای درک بهتر آنچه که این رسوبات را از دریا دور کرده است، محققان از تاریخ‌گذاری رادیوکربن استفاده کردند. این روش شامل اندازه گیری مقادیر کربن 14، یک ایزوتوپ کربن رادیواکتیو است که در داخل یک ماده برای تعیین سن آن یافت می شود. از آنجایی که کربن 14 در همه جای زمین وجود دارد، رسوبات در حین تشکیل به راحتی آن را جذب می کنند. نیمه عمر کربن 14 یا مدت زمانی که نیمی از آن به صورت رادیواکتیو تجزیه می شود، 5730 سال است و برای دانشمندانی ایده آل است که می خواهند با بررسی میزان کربن پوسیده 14 a به 50000 سال گذشته تاریخ نگاه کنند. مواد دارد.

پس از تعیین تاریخ 17 نهشته در هفت محل حفاری جداگانه در 370 مایلی (600 کیلومتری) از سواحل شمالی شیلی، محققان دریافتند که قدمت مواد ساحلی خارج از محل نشان می دهد که حدود 3800 سال پیش در داخل خشکی شسته شده است.

شواهد بیشتر نیز به شکل سازه های سنگی باستانی است که باستان شناسان حفاری کرده اند. این دیوارهای سنگی که توسط انسان‌ها ساخته شده‌اند، در زیر ذخایر سونامی و برخی از آنها به سمت عقب افتاده بودند و به سمت دریا اشاره می‌کردند که نشان می‌دهد توسط جریان‌های قوی پس‌شوی سونامی سرنگون شده‌اند.

گاف گفت: «جمعیت محلی آنجا چیزی نداشتند. “کار باستان شناسی ما نشان داد که یک تحول اجتماعی عظیم به دنبال حرکت جوامع به داخل خاک فراتر از دسترس سونامی ها به وجود آمد. بیش از 1000 سال بود که مردم دوباره برای زندگی در ساحل بازگشتند، که با توجه به اینکه آنها به دریا متکی بودند.

از آنجایی که این قدیمی‌ترین کشف شناخته شده در نیمکره جنوبی زلزله و سونامی است که جان انسان‌ها را گرفته است، محققان برای بررسی بیشتر منطقه هیجان‌زده هستند. آنها فکر می کنند که تحقیقاتشان بهتر می تواند ما را از خطرات احتمالی زلزله ها و سونامی های بزرگ در آینده آگاه کند.

گاف می‌گوید:

«در حالی که این موضوع تأثیر عمده‌ای بر مردم شیلی داشت، جزایر اقیانوس آرام جنوبی زمانی که سونامی 3800 سال پیش ضربه خوردند خالی از سکنه بودند. “اما اکنون همه آنها پرجمعیت هستند و بسیاری از آنها مقاصد گردشگری محبوب هستند. بنابراین وقتی چنین رویدادی دفعه بعد رخ می دهد، عواقب آن می تواند فاجعه بار باشد مگر اینکه از این یافته ها درس بگیریم.